TAYRONA NATIONAL PARK ! 11-15/01/2023

foto’s worden later nog toegevoegd.

Mijn uitvalsbasis voor Tayrona National Park is the Journey Hostel. Je hebt in het noorden één lange weg die oost met west verbind (of toch van Santa Marta tot Rioacha), langs die weg in de buurt van het park heb je verschillende hostels van waaruit je kan vertrekken. The Journey Hostel is een veel aangeraden hostel en ligt op 4min met mototaxi van de ingang, handig! 

Aangekomen in het hostel, is het eerst wat plonsen in het zwembad, lezen en babbeltjes doen. ‘s Avonds is het ‘family diner’ aangezien er niet echt restaurantjes in de buurt zijn voorziet het hostel een maaltijd voor iedereen. Gezellig en je leert weer wat meer mensen kennen in je hostel. Na het eten spelen we nog wat gezelschapsspelletjes en tegen 22u ligt iedereen in bed. Vroege avond, want ‘s morgens is het om 7u stipt druk aan het ontbijt, iedereen wil op tijd naar de ingang van het park dat om 8u opengaat.

Ik ben rond 8u20 aan de ingang en de overrompelende, urenlange aanschuif waarvoor velen waarschuwen is nergens te zien… (mijn theorie: velen gaan vanaf +/-7u30 aanschuiven, om als eerste om 8u binnen te kunnen, logisch dat je dan lang moet aanschuiven, want dat eerste half uur is sowieso gewoon wachten en ze kunnen om 8u niet meteen iedereen helpen.) Maar dus 8u20 toekomen, inkom van het park betalen, (verplichte) verzekering betalen en 10min later wandel ik het park binnen. Ik neem het pendelbusje om de eerste 5km over te slaan, dat is een lange weg met weinig/niets wauw te zien en dat is dan toch al een uur wandelen uitgespaard.

Het eerste echte stuk is dan vooral wandelen door jungle, maar vaak zijn er paadjes aangelegd, die wandelschoenen lijken niet echt nodig 😅. Daarna begin je de oceaan te horen, heerlijk geluid! En dan krijg je het eerste uitzicht, mijn hartje is blij met de zee te zien! In totaal is het de eerste dag zo’n 3uur wandelen langs paadjes, van uitzicht naar uitzicht, van strand naar strand. En dan kom ik aan Cabo San Juan, dé plek in Tayrona National Park. Eén van de enige stranden waar je echt mag zwemmen (andere stranden in het park is het vaak verboden omwille van te gevaarlijke zee) Cabo San Juan heeft een camping en hier boek ik een nachtje in een hangmat. Het strand van San Juan zelf is enorm druk omwille van 2 redenen: Colombianen (afhankelijk van regio) hoeven geen/minder inkom te betalen voor het park, voor velen is dit dan ook het strand om als daguitstapje naartoe te komen aangezien er eigenlijk niet echt veel strand is langs de Caraïbische kuststrook. Dus je hebt de lokale dagjestoeristen én dan heb je nog de toeristen die het park in één dag doorwandelen zonder overnachting. Velen van hen wandelen ofwel van de ingang tot de kaap om ‘s avond terug te wandelen, ofwel beginnen ze aan de uitgang, wandelen zo snel mogelijk naar de kaap om in het water te duiken en dan verder te wandelen naar de ingang. Ik heb niet echt goesting om hier tussen te gaan zitten, dus wandel één strandje verder (heel dit eerste stuk (van ingang tot Cabo San Juan) is heel goed te doen op sandalen/slippers/blote voeten) ik zoek een plekje in de schaduw op het bijna lege strand en lees wat in mijn boek en doe een dutje. Dat dutje was een minder goed idee, ik word wakker en lig in de zon, ai ai ai, toch verbrand nu, maar niet zozeer dat het pijn doet. Rond 16u ga ik terug naar de camping, neem een kleine douche. Het valt al op dat het rustiger wordt, de meesten die niet overnachten zijn al vertrokken of beginnen te vertrekken. Zo is het ook een hele aangename en rustige sfeer op Cabo San Juan. Vanop het torentje kijken we met enkelen naar de sunset.

‘s Avonds is het dan diner op de camping. Je bestelt aan de kassa wat je wil eten en drinken en krijgt een bonnetje met nummer. Dat roepen ze af (niet per se in chronologische volgorde), je hand opsteken bij jouw nummer en ze brengen je eten aan tafel. Ik zit aan tafel met twee Nederlandse meisjes (namen onthouden, dat lukt precies niet meer zo goed…) die ik bij de ingang leerde kennen. Een gezellige rustige avond en dan naar mijn hangmat 😊

Ik slaap heerlijk en ‘s morgensvroeg wakker worden om de sunrise te zien. Het is helaas net iets té bewolkt om echt heel veel te kunnen zien. Daarna ontbijt, dat gaat op dezelfde manier als het avondeten 😊 Nog even genieten van de rust op de kaap en daarna is het verder wandelen naar de tweede stop in het park. Het voelt alsof het park hier pas echt begint, alles is een stuk ruiger (die wandelschoenen zijn dus toch nodig 😉) en hier ben je echt alleen. Als in: niet meer elke 100meter een kraampje waar ze iets van eten of drinken verkopen, niet meer elke zoveel meter een ander groepje toeristen tegenkomen. De eersten die we tegenkwamen in de tegengestelde richting was na al 2 uur hiken. Ja, dit stuk is echt meer hiken en niet meer wandelen. Vanaf hier is het ook stevig bergop (het park bestaat uit bergen, jungle en strand) Wat op zich nog goed te doen is, maar het is ook zo’n 27graden, wat voelt als 40graden 😅 is wat het dan echt vermoeiend maakt. Ook wetende dat je niet overal meer zomaar een flesje water kan kopen, maakt dat je toch spaarzaam omgaat met het water dat je meehebt. 

Je komt op een splitsing waar je richting Playa Brava kan wandelen (persoonlijk vind ik dit alleen aangenaam haalbaar als je 2 nachten in het park verblijft) of je gaat richting de uitgang aan Cabalazo, sommigen noemen dit de tweede ingang van het park, maar eigenlijk is dit de ingang van het dorpje dat in het park gelegen is (Cyma) en geen officiële ingang van het park. Uiteraard wanneer mensen doorhadden dat toeristen langs hier binnenkwamen, zijn ze langs deze kant ook inkomgeld beginnen vragen. Inkomgeld dat bedoelt is voor het park en voor het dorpje, incl. de Kogui (één van de indigenous stammen) die hun community in dit deel van het park hebben. Maar in realiteit ziet het dorp en de community niets van dit geld. Wil je dus iets bijdragen aan het behoud van het prachtige park, neem de officiële ingang alsjeblief 😉

Ik blijf nog een extra nachtje in het dorpje Cyma slapen, in het hostel gerund door een super lieve familie. Vanuit het hostel hike ik onder begeleiding van de oudste zoon Santiago (ik gok 12 jaar) naar de hoogst gelegen mirrador van het park, vanhieruit heb je een zicht over heel het park en de stranden van ??? tot ??? We zijn er net op tijd om te genieten van het uitzicht, want 15minuten later zit alles toe van de bewolking, geen zicht meer. Terug naar beneden wandelen is dan makkelijker gezegd dan gedaan, supersteil, bijna loodrecht naar beneden is het schuiven op je poep of jezelf telkens opvangen met een andere boom die iets lager staat. haha een avontuur op zich! Dit punt is enkel bereikbaar via de familie, aangezien je wandelt over privé gronden en gebied van de Kogui, waar je als toerist niet zomaar mag wandelen.

‘s Avonds is het nog een gezellig familiemaal, iedereen tezamen echt heerlijk! Genieten van tijd en verhalen aan het kampvuur en daarna naar ‘bed’. Tentje op de top van de mirrador van Cyma, heerlijk! ‘s Morgens opstaan en het meest prachtige zicht hebben van de zonsopgang, ik ben content!

Een stevig ontbijt en ik voel dat ik fysiek wel genoeg heb gehad. Ik kan van hieruit nog enkele hikes doen door het park, maar het is goed geweest. Ik wandel vanaf Cyma verder naar de uitgang en neem daar de mototaxi terug tot aan the Journey Hostel. Een heerlijke en uitgebreide douche (met koud water, maar dat voel ik al niet meer 😅), wat chillen en mijn backpack klaarmaken voor de heuse traveldag die er morgen aankomt.

Het is weer familiediner, fijne babbels en salsales deze keer in het hostel. En opnieuw om 22u ligt iedereen in bed, ofwel uitgeteld van de hike, ofwel om de volgende ochtend vroeg op te staan. ❤️