SANTA MARTA ! 28/12/2022 – 02/01/2023

Na een busrit van uiteindelijk iets langer dan 17 uur, toegekomen in Santa Marta. Beste moment van de busrit: eindelijk de zee zien 😀 jups, geef mij de oceaan en ik ben gelukkig haha. Vanaf de busterminal neem ik dan de moto taxi naar mijn hostel.

📍Masaya Santa Marta

Ik mag meteen naar mijn kamer, neem een (koude) douche en kleed me om. Ik ga naar de rooftopbar, installeer me in het zonnetje (het is hier warm, dus verplaats me ook weer snel uit de zon 😅) met mijn boek en heb een rustige rest van de namiddag.

‘s Avonds besluit ik in het hostel te blijven en heb er mijn avondeten. Ik geraak aan de praat met enkele andere reizigers en al snel wordt duidelijk dat de meesten hier 1 nacht zijn om de volgende ochtend meteen te vertrekken naar Tayrona, Ciudad Perdida, of één van de andere plekken in het noorden van Colombia. Ik ben hier zeker tot na nieuwjaar, dus we zullen zien hoe dat gaat. Ik ben moe na de lange nacht-busrit met weinig slaap en kruip vroeg mijn bed in.

De volgende ochtend komt traag op gang en ik doe eigenlijk niets. Lummel wat rond in het hostel, zorg dat de financiën van Atelier PUUUR (en die van mezelf) in orde zijn. En dan overvalt het gevoel me van ‘ben ik hier wel graag?’ Daarop besluit ik eindelijk het stadje eens in te wandelen op zoek naar een gezellig koffiebarretje. Bij een cappuccino en een gebakje (ja, de sugar overload is real) besef ik dat Medellín heel extravert was, elke dag en veel nachten op pad, heel veel mensen/babbels en enorm heel veel indrukken/prikkels. Dat was top, maar nu heb ik duidelijk nood aan introspectie 😊 Ik begin veel na te denken, heb een paar ‘aha’-momenten en schrijf heel veel. Dat je jezelf beter leert kennen tijdens dat solo-reizen is een cliché dat heel erg waar is. Ik had het enkel niet zo snel verwacht 😅

Ik laad wel weer helemaal op en ik weet ‘ik ben hier graag, ik heb hier nu te zijn.’ Met die positieve energie zoek ik weer een free walking tour op om de stad wat beter te leren kennen en om 16u in de namiddag ben ik op stap. Sofia is onze gids en we zijn een groepje van 5 personen, lekker gezellig! Het toffe aan die free tours is dat de personen die ze begeleiden echt trots zijn op hun stad en ze je heel graag hun persoonlijke verhaal en favorieten vertellen. We krijgen heel wat insights over de oudste stad van Zuid-Amerika en uiteraard het verhaal van de Colombiaanse Nobelprijswinnaar in de literatuur Gabriel García Márquez (Cien Años de Soledad). Op het einde van de tour krijg je nog een google maps link met alle adresjes waar je BBB kan eten, iets drinken en kan dansen (bien, berrato y bonito). Met een uitnodiging om ‘s avonds naar Oh la la La Puerta te komen is de tour helemaal afgerond.

Ik ga iets eten in de stad en daarna terug naar het hostel. Ik geraak weer aan de praat met enkelen die ook net toegekomen zijn, om morgenochtend weer te vertrekken… Ik ga dan maar in op de uitnodiging om te gaan dansen in La Puerta en wat ben ik blij dat ik dat deed!

Een gezellige bar met hele luide muziek 😉 de ene Spaanse hit na de andere, of zo lijkt het toch want iedereen zingt elk lied luidkeels mee en danst like no-one is watching. Het valt me op dat ik hier zo goed als de enige toerist ben, maar dat lijkt niemand te deren. Ik word heel snel mee de dansvloer opgetrokken en dans mee. Meezingen kan ik niet en het dansen.. wel iedereen danst salsa, champeta, reggaeton, …. en ik dans een beetje mijn eigen ding. Het moet er niet al te slecht uitzien, want er is veel aanbod om met iemand te dansen. Ja, je danst hier vaak in koppel, nooit alleen, soms in groepjes. Sofia en Javier van de free tour zijn er ook en ik blijf vooral bij hen en wordt meteen ook voorgesteld aan hun vrienden. Het wordt een zeer fijne en lange nacht.

De volgende ochtend is het dan ook vooral eerst uitslapen (geen hangover deze keer, één drankje en dan enkel water) en daarna wat op mezelf rondslenteren door de stad. Ik doe eigenlijk geen moeite meer om andere reizigers te leren kennen. Colombianen leren kennen gaat hier wel gemakkelijk, het enige ‘nadeel’: waar ze in het zuiden van het land/de grote steden meestal wel Engels kunnen, is het hier vooral in het Spaans te doen. Hier merk ik dan ook dat mijn Spaans nog een hele lange weg te gaan heeft, maar dat deert de Colombianen niet, met 2 woorden Engels van hen en 2 woorden Spaans van mij heb ik heel wat babbeltjes gedurende de dag. Avondeten in de stad en een cocktail in de bar van het hostel om daarna op tijd mijn bed in te gaan.

De volgende ochtend sta ik op tijd op, want de laatste dag van het jaar wil ik op het strand doorbrengen 🙂 Het strand in Santa Marta is niet het mooiste én is dicht bij de haven, waardoor het zand zwart ziet, dit is geen zand, maar steenkool. Afgeraden dus om daar te gaan zwemmen, hoewel heel veel mensen (toeristen en locals) dit gewoon wel doen. Maar ik dus niet en ik neem de bus naar Taganga, 20 minuutjes. Op de bus leer ik enkele gepensioneerde Italianen kennen die hier overwinteren en bijna elke dag naar Taganga gaan 😀  Aangekomen in Taganga heb je dan verschillende opties: of playa Taganga, of Playa Grande of Playa Sisiguaca. Die laatste twee kan je bereiken door een stevige hike te doen of door een bootje te nemen. Ik ga mee met de Italianen en neem dus het bootje naar Playa Sisiguaca, het meest rustige strand van de drie.

Echt in de zon liggen kan hier niet, veel te warm! Dus het is een plekje in de schaduw, een drankje (veel water!), goed insmeren en dan de zee in.. heerlijk! Het water is ondiep en helder, de visjes zwemmen rond je heen. Nu al een mooie laatste dag van een mooi jaar. 

Rond 16u zijn we op de terugweg naar Santa Marta. Ik neem een douche en kleed me om en ga de laatste sunset van het jaar aanschouwen op de rooftop. Ondertussen krijg ik de eerste berichtjes met ‘gelukkige nieuwjaar’ vanuit België 😘 Ik herontmoet ook enkele reizigers van in Cali (Elly, Robin en Laurena) we aperitieven samen en daarna schuif ik aan aan tafel voor het eindejaarsdiner van het hostel. Ik zit aan de enige toeristen tafel, alle andere tafels zitten vol met Colombiaanse families, dat had ik niet verwacht.. Maar zo leer ik wel weer enkele mensen kennen en zij blijven hier toch ook langer dan één nacht, want niemand kijkt er naar uit om morgen de bus of een vliegtuig te nemen 😁

Het eindejaarsdiner zelf gaat weer lekker gezellig op z’n Zuid-Amerikaans, heerlijk chaotisch en met heel wat foutjes, maar dat maakt de sfeer niet minder aangenaam. Tegen 23u30 gaan we naar het party hostel van Santa Marta ‘La Brisa Loca’.

> side note: Masaya is een family hostel en bar/restaurant waar ook heel veel Colombianen zelf komen. Het eindejaarsdiner is hier ook meer een familiegelegenheid, dan een grote party.

In La Brisa Loca bestellen we een cocktail en vinden ons een plekje op de party rooftop. Dan is het tijd om af te tellen, nieuwjaar te wensen en het vuurwerk te kijken. Het verschil tussen Colombia en België? In Colombia is het tot +/- 1uur familytime en daarna is het tijd voor party… La Brisa Loca is voor toeristen, die graag om middernacht al wat spektakel hebben. Dus na 01u00 verhuizen we van La Brisa Loca naar La Puerta, waar het de rest van de nacht één groot Latin feest is 😍

Nieuwjaarsdag is ‘s morgens in bed kruipen om toch enkele uurtjes te slapen. Opstaan, douchen, ontbijt én call met la familia in Bélgica 😊Daarna is het de rest van de dag lekker rustig aandoen. Beetje rondhangen op de rooftop, beetje lummelen door de stad, eten en mijn backpack weer inpakken. Een laatste rooftopsunset, die word ik hier echt nooit beu! en mijn bedje in 🙂