ISLAS DE SAN BLAS ! 16/02/2023 – 23/03/2023

nada está seguro y todo es posible. y en el caribe más ♥️

Het begin van een avontuur, wat ik zelf op het moment van boarden niet had durven dromen hoe mooi het zou worden!

De organisatie: Blue Sailing
De boot: Sofia
La tripulación:

• Kapitein André (Colombia)
• Kok en eerste matroos: Duban (Colombia)
• Matroos in opleiding: Alex (USA)
• Echte kapitein: Arya 🐶 (Guna Yala / San Blas)

Wanneer heel de groep was toegekomen aan de boot kregen we briefing over onder andere de planning, de boot, veiligheid, etc. om te eindigen met de ‘kamerverdeling.’ Afhankelijk van met welke boot je de oversteek maakt, heb je net iets meer of iets minder plaats in de boot. Bij onze boot waren er op verschillende plekjes bedden bij gebricoleerd zodat er meer mensen meekonden, maar dat betekende dus ook dat je heel dicht op elkaar sliep en je amper 5cm plaats had boven je neus wanneer je in bed lag. Mij stoorde dit niet, het meeste van de tijd verblijf je toch op het dek 😉

Nadat iedereen wat was geïnstalleerd, vertrokken we rond 23u ‘s avonds. We vertrokken laat omdat er een hele sterke wind stond en we niet in het donker wilden toekomen in San Blas omdat niet heel het gebied in kaart is gebracht en het dus varen op zicht is (diepte van het water, koraal, rotsen, …) en dat gaat net iets gemakkelijk wanneer je de zon hebt die de zee verlicht.

Bij het uitvaren van de haven van Cartagena leerden we elkaar al wat kennen, we waren een gemengde Europese groep met, uiteraard, enkele Duitsers en Nederlanders, Oostenrijkers, een Britse en ik. In totaal waren we met 10 passagiers.

Na amper een uurtje zaten we op open zee en werd ons aangeraden twee van de sterke (plaatselijke) zeeziektepillen te nemen en te gaan slapen. Twee van die pillen omdat deze je voornamelijk doen slapen en in slaap houden, zo heb je minder kans zeeziek te worden 😊

In de ochtend rond 5u30 werd ik weer wakker, tezamen met de zon. Ik woelde nog even in mijn bed om nog wat te proberen slapen, maar ik voelde me toch niet 100% dus besloot ik op te staan en frisse lucht op te zoeken. Op het dek komen, de zon staat nog laag en het enige wat je rondom ziet is water, water, water… wauw! Instant happiness! En nog niet helemaal 100%, toch voelde ik me meteen een heel stuk beter. Ik probeerde wat te wandelen op de boot, en dat was vooral voor elke stap heel goed uitkijken naar waar je je aan kon vasthouden om niet (overboord) te vallen, om uiteindelijk een plekje te vinden waar ik comfortabel kon liggen, niet in de volle brandende zon zat en nog wat kon half-slapen.

Beetje bij beetje kwamen enkele anderen ook naar boven, naar het dek voor frisse lucht en neer te liggen. De ene al meer zeeziek dan de andere, ondanks de pillen. – ook al ben je nog nooit zeeziek geweest, neem de pillen! 99% van passagiers wordt zeeziek zonder de pillen. Je hoort voldoende verhalen van je crew en van anderen die je tegenkomt die de crossing hebben gemaakt. Sommigen heel stoer ‘ik heb geen pillen nodig’ om dan hele tijd op open zee over te geven. Eens je begint met overgeven, kan je de pillen ook niet meer nemen, want dan komen die er gewoon terug mee uit. Tot daar mijn rant om je te zeggen: neem de pillen. Dankjewel voor het luisteren. 😉 

Een licht ontbijt voor diegene die al tot op het dek waren geraakt en de rest van de voormiddag bleef het redelijk stil in de groep. Proberen slapen (tegen de misselijkheid), lezen, zonnen, voor je uit staren, genieten, … Totdat de hele groep naar boven was geraakt en het tijd was voor een lichte lunch. Kleine tip: hoe ziek je je ook voelt, ga naar het dek en leg je daar neer. Frisse zeelucht doet echt wonderen!

Na de lunch voelde ik mezelf alweer helemaal goed, iets van eten in mijn maag was duidelijk beter dan een lege maag hebben en het bewegen van de zee was ik uiteindelijk gewoon geworden. De namiddag was dan al iets levendiger met meer gesprekken, muziek en gelach. Na het avondeten besloten velen om vroeg in bed te kruipen voor de laatste nacht op open zee, oftewel de laatste nacht zeeziek zijn 😅

Hoewel ons werd gezegd dat de zee ‘rustig’ was voor de felle wind die er stond en voor de tijd van het jaar, werd het toch een intens woelige nacht. Verschillende zaken die blijkbaar niet goed waren vastgemaakt vielen met luide knallen op de grond (o.a. gereedschapskist) en ook één van de Oostenrijkers viel uit zijn bed. – Een monohaul leunt naar één kant en beweegt rond die as van links naar rechts (de kant is afhankelijk van de wind). Slaap je aan de kant naar waar de zeilboot leunt, zoals ik, zal je niet uit bed vallen, want je valt steeds naar de kant van de ‘muur’. Slaap je aan de andere kant en gaat de boot heel fel op en neer, heb je dus blijkbaar kans om uit je bed te vallen … ook toevallig dat degene die aan die kant sliepen het meest zeeziek waren 🤷‍♀️

De volgende ochtend was ik weer vroeg wakker en ging meteen naar dek om de zonsopgang te kijken. De zee stond toch nog steeds stevig, de zeilboot die inbeukt op de golven en water dat dus over het dek klotst. – nog een kleine tip: hou de vensters in het dek gesloten zolang je op open zee vaart, anders word je (bed) gegarandeerd nat 😊

Telkens je op dek staat en je nat wordt door zo’n golf noemen ze dat: “de zee die je een kusje geeft” waarschijnlijk de enige aangename veel te natte zoenen 😁

La Sofia had op de tip van de boot een zitje, daar bleef ik de hele ochtend zitten om na een uur de eerste eilandjes te zien opduiken aan de horizon, wat een magisch gevoel ‘we made it! 😍’ Helderblauwe zee in alle schakeringen, eilanden van wit strand en enkel palmbomen opstaan.. jups, beschrijving van het paradijs voor mij!

Nog enkele uren in dat heerlijke gevoel vertoeven, beetje bij beetje kwam heel de groep tevoorschijn om van het uitzicht te genieten en na verschillende eilandjes gepasseerd te zijn werd het anker uitgegooid en was het tijd voor ontbijt. Niet dat de boot niet meer bewoog, maar de zee lijkt nu echt vlak tov op open zee te zijn 🙂

Na het ontbijt gingen we van de boot naar het eiland waar we voor anker lagen al zwemmend, springen van de boot en hop! Na +/- 35 uur op een boot was het raar om weer op land te staan en ik had duidelijk last van ‘landziekte’, ik voelde mijn maag opspelen wanneer ik op land stond 🤦‍♀️ Dus hier was het vooral blijven bewegen of liggen en proberen slapen of wat dobberen in het water. Ik was ook niet de enige die er last van had, de twee Nederlanders bleven misselijk zijn op land en zwommen uiteindelijk terug naar de boot (hoewel zij heel zeeziek waren geweest, gaven ze toch de voorkeur van het bewegen van de boot dan ziek te zijn op land) En dit was het eigenlijk voor de rest van dag 😄 chillen, zwemmen en eten. ‘s Avonds had een andere boot een kampvuur gemaakt op het eiland en daar gingen we gezellig mee van genieten, met een fles rum en fles cola (die elke avond werden bovengehaald..) 

De volgende ochtend was het verder varen, nog een klein stukje open zee over, richting eilandjes dichter bij Panama vasteland (een uur met een lancha ipv 6 uur). Aangekomen bij het volgende eiland was het eerste op de planning: snorkelen! Je hebt nog enkele echt mooie reefs hier in San Blas, maar door toerisme, zonnecrème en afval zie je het ook beetje bij beetje afsterven. Toerisme en behoud van prachtige natuur is toch een moeilijke combinatie! Na het snorkelen en lunch, tijd om het eilandje te gaan verkennen! De landziekte verdween en er kon dus optimaal genoten worden van zee én land 😊

Het eiland waar we zaten was Chichime, een groter eiland waar ook enkele cabañas op stonden en er een winkeltje was waar je pintjes en frisdrank etc. kon kopen. De namiddag was weer gewoon genieten van het eilandleven: niets doen, zonnen, wandelen, lezen, babbelen, lachen en gelukkig zijn. Je hebt hier geen bereik dus het is ook echt een goede oefening om te leren echt ontspannen en niets doen, gewoon zijn. Voor velen niet gemakkelijk en dat werd wel duidelijk hoe sommigen onnozel werden van niets te doen of alle dagen hetzelfde ‘te doen’. Ik vind dat dan heerlijk om te zien, zo kunnen “mensen kijken” en wat psychologisch analyseren.

En het was hier bij Chichime dat André, onze kapitein, de vraag stelde aan de groep of er iemand wou volunteeren op een boot van een bevriende kapitein (de huidige volunteer moest vertrekken omwille van de 90 dagen die op waren). Het werd duidelijk dat de rest van de groep al een uitgestippelde reis had en hier niet van kon afwijken omwille van reeds geboekte vliegtickets enz. Ik voelde meteen dat dit iets was dat ik wilde doen, maar ik had nu voor Panama al verschillende hostels vooruit geboekt op enkele plekken en wilde zien of ik die nog kon annuleren. (Panama is ook een duurdere bestemming met hostels, dus wou toch beetje mijn budget in achterhoofd houden).

Wanneer we de volgende dag dan verder vaarden naar Banedup kreeg ik de kans om kennis te maken met de Kapitein van de andere boot, Jules. Het was een fijn gesprek en ik kreeg een hotspot om mijn hostels hun wijziging- en annulering opties te bekijken. Kosteloos annuleren kon niet meer, data wijzigen wel. Dus ik pushte elk hostel 10 dagen vooruit wat mij wat extra tijd gaf om hier te blijven. Ondertussen op Banedup kregen we een heerlijke BBQ geserveerd, werd er volleybal gespeeld en bouwden we een zandkasteel. Maar die hostels bleven aan mij knagen, ik zag dat ik nog steeds geconnecteerd was met de hotspot en de wijziging van data was goedgekeurd, waardoor ik plotseling wel kosteloos kon annuleren (voor 2 van de 3 hostels) en dat deed ik dan ook meteen. En oef, ik voelde een diepe innerlijke rust. ✅ Check, dit hoort zo te zijn. Terug op de boot bevestigde ik dan aan André dat ik zou blijven als volunteer en dus niet meeging naar Panama-City de volgende ochtend. Ik voelde mij enorm enthousiast en bang tegelijk, want ik zei volmondig ‘ja’ op iets waarvan ik eigenlijk niet wist wat er zou komen.

De volgende ochtend na het ontbijt kwamen de lanchas de groep ophalen, er werd afscheid genomen en ik bleef achter op de boot. Niet veel later bracht André mij dan naar mijn nieuwe ‘thuis’ een catamaran ‘360’ (tres seisenta) genaamd. Passagiers hier waren al sinds de vorige dag aan boord (toevallig Belgen 😅) en er zou vandaag een groep toekomen op Jules zijn andere boot, een zeilboot ‘La Perla’ genaamd. Het was duidelijk een chaotische ochtend en Jules wist niet wat eerst te doen, dus stapte ik onmiddellijk mee in die chaos en ging aan het werk: ontvangst-ontbijt preppen voor de andere boot en proper beddengoed halen. Op de dingie naar ‘La Perla’: bedden opmaken, snel kuisen, het eten klaarzetten en de groep kwam toe net wanneer we ongeveer klaar waren. Jules moest nog enkele mechanical checks doen, dus nam ik het ontvangst voor mijn rekening en .. het was een groep van 8 Nederlanders, was dat weer even handig. Babbelen over het leven op een boot, over San Blas, … alsof ik dit altijd al deed, ging lekker vlot. De crew voor La Perla kwam ook toe: kapitein Albin (Guna Yala) en eerste matroos Gabriela (Argentina), zij namen over en Jules en ik konden weer naar de Catamaran. De rust was wedergekeerd en Jules bedankte mij om meteen mee te volgen en zo snel alles klaar te krijgen. Vanaf nu zou het echte werk beginnen, enkel bezig moeten zijn met de passagiers op de Catamaran en dat begon heel aangenaam, want zoals het Belgen typeert waren die heel rustig, genoten ze van de zon, de zee en een goed boek. 

Mijn taken als volunteer op de Catamaran bestonden vooral uit helpen eten maken, met de passagiers naar de eilandjes gaan, snorkelen en uno spelen. Wanneer we van eiland naar eiland zeilde hielp ik ook wat mee met zeilen, als in de lijnen aantrekken en losmaken die de kapitein mij zei aan te trekken en los te laten, ‘hale, hale, hale!’ en ‘suelta, suelta, suelta!’ was Spaans dat ik plotseling snel begreep 😅Het echte zeilen liet ik voor over aan Jules en Gabby (Guna), de eerste matroos. Zo promoveerde ik van passagier naar deel van de tripulación 😍

Elke groep die naar de boot kwam, kwam vaak voor 3 tot 5 nachten en waren hoofdzakelijk Europeanen (veel Nederlanders!) Amerikanen waren er ook, die waren veeleisend, maar gaven vrijgevige propinas en Jules verdeelde de tips altijd over ons drie als crew. Met die propinas kon ik later dan mijn tijd in Panama betalen en zo had ik toch weer iets meer speling in mijn budget.

Oorspronkelijk zou ik een week à 10 dagen op de boot blijven, maar als de vraag kwam van de kapitein of ik langer wou blijven, moest ik daar niet over nadenken: ja ik wou langer blijven! Maar dan begon mijn ratio toch te werken … Ik had ook mijn maandelijkse meeting met Lynn voor Atelier PUUUR gepland staan en ik had een online yogareeks af te werken en te verkopen. Ik had dus internet (aka een simkaart met data) nodig en tijd om voor ‘mijn bedrijf’ te werken, zo gevraagd en zo gekregen 🙌

Er zouden bijna 4 dagen zonder passagiers volgen, dus net voldoende tijd om naar de hoofdeilanden Corazon de Jesus en Nargana te varen (verbonden met een betonnen brug), een eiland waar geen palmbomen staan, maar wat eigenlijk een ministadje is en hier verkopen ze simkaarten. Check ✅ Hier was ook een goede (lees: +/- stabiele) internetconnectie, dus bleven we hier totdat mijn meeting met Lynn gedaan was en vaarden erna terug naar de palmboom eilandjes zodat we de volgende dag weer een groep konden ontvangen.

Het leven was eenvoudig en mooi: elke dag opstaan bij zonsopgang, plons in de zee, rondje rond de boot zwemmen, kleine douche, ontbijt, varen, lunchen, eilandje bezoeken/snorkelen, zonsondergang kijken, avondeten, uno spelen, sterren kijken en slapen. Omdat hier zo weinig prikkels waren, ik zo eenvoudig leefde en ik hier veel tijd bij mezelf en mijn gedachten doorbracht, kwam hier ook voor de eerste keer het echt diepe besef van hoe gelukkig ik ben. Wat ik de afgelopen maanden allemaal heb mogen ervaren, de mogelijkheid van hier te mogen ‘leven’ in San Blas en écht zooooveel mooie mensen te mogen ontmoeten! ❤️

Iets in mij wil hier voor altijd blijven. En tegelijk was er ook dat stemmetje: maar je bent hier om te reizen en om andere landen te ontdekken, je kan nu niet gewoon in San Blas blijven. Ik wist dat het binnenkort nieuwe maan zou zijn, een nieuwe maan staat voor het begin van een nieuwe cyclus en dan zou ik hier ook net een dikke maand geweest zijn. Dat was voor mij dan de datum waarop ik San Blas zou verlaten en toch terug verder zou reizen.

La Sofia had na het vertrek van mijn groep met een andere groep terug naar Colombia de oversteek gemaakt en nu waren ze ook met een nieuwe groep vanuit Colombia opnieuw in San Blas. Heel fijn om mijn eerste crew terug te zien en zij waren ook blij dat ik er nog steeds was. Zoals altijd zitten er enkele dagen rust voor de crew tussen 2 groepen en toevallig was mijn laatste dag in San Blas één van hun vrije dagen, dus besloten ze die dag een afscheidsfeestje te houden voor mij. Kort na de lunch stonden André en Alex opeens bij ons in de Catamaran en dat was het begin van het feest. Eerst op de boot, daarna naar het eiland waar crews van andere boten ons vervoegden (iedereen kent elkaar en is één grote familie eigenlijk) en daar vloeide de rum dan ook rijkelijk, want wat is een piraat in de Caraïben zonder rum 😉
Mijn theorie om met nieuwe maan verder te reizen werd door verschillenden onderuit gehaald met het antwoord: “Laat de nieuwe maan het begin zijn van een nieuw leven hier in San Blas als echte marinera.” En ik moet eerlijk zeggen dat ik heel die nacht echt heb getwijfeld om toch te blijven.

Het werd laat, of je kan het ook vroeg noemen en mijn lancha naar het vasteland om 10u zou ik zeker niet halen als ik: én wou geslapen hebben én gedoucht hebben én mijn zak gemaakt hebben. Dus werd mijn vertrek toch nog met één dag uitgesteld, maar ik ging wel echt vertrekken. Ik was nog te vroeg onderweg tijdens mijn reis, nog te nieuwsgierig naar andere landen. Ik troostte mezelf met het besluit dat ik gewoon nog zou terugkomen. Dit was geen afscheid, maar een ‘nos vemos!’ ❤️ ❤️ ❤️