SALENTO ! 5-8/12/2022

Na drie dagen in Bogotá voelen dat het tijd is om te veranderen. Ik ga richting Salento, Nick en Marleen ook, dus fijn dat we dat samen kunnen doen. Het vervoer tussen alle delen van het land is hier heel goed geregeld en gemakkelijk, lees ik. Toch is het fijn om dit de eerste keer niet alleen te hoeven doen. We nemen samen de Uber naar de bus terminal en eerlijk, het is een beetje overweldigend. 7 verschillende terminals en in elke terminal heel veel loketjes waar je een busticketje kan kopen naar je volgende bestemming. Het is even onze ogen uitkijken en bedenken waar we best ons busticket naar Salento kopen. Met wat extra uitleg ontdekken we hoe het systeem werkt: elk loket is een andere busmaatschappij en bij elk loket komt in de lichtbanner de bestemmingen waarheen ze rijden. Dus eerst zoeken naar Armenia in de lichtbanners. Er is geen rechtstreekse bus naar Salento, maar je gaat via Armenia een stadje dichtbij. Daarna keuze van de maatschappij, het is te zeggen, we gaan voor de maatschappij die nog plekjes heeft en dat wordt Bolivariana Express. De bus gaat om 23h dus hebben we nog een uurtje tijd. Dat gebruiken we om centjes af te halen, flesje water te kopen en een pipi-stop. Daarna is het de bus op en ik ben wel aangenaam verrast. Brede stoelen, zacht en kan je redelijk goed naar achter neerleggen. En elke stoel heeft een eigen tv-schermpje zoals in het vliegtuig voor je entertainment. De bus begint te rijden en ik geraak aan de praat met de mensen die rondom mij zitten. Velen van hen waren naar Bogotá gekomen voor het festival Rock al Parque en zijn nu terug onderweg naar huis. Colombianen zijn heel openhartig en vertellen heel uitgebreid over hun leven, hun dromen en waar ze tegenaan botsen. I like 🙂

Na wat slapen en wakker zijn, komen we aan in Armenia, nemen het volgende busje naar Salento en wandelen naar het hostel.

📍coffee tree boutique hostel 

We zijn hier om 7u30, onze kamer is klaar om 14u00, dus is het op dit moment tijd vullen met ronddwalen door Salento, een klein gezellig stadje. Marleen en ik gaan op zoek naar brunch en vinden het superleuke plekje Jesus Martín. Een cappuccino met amandelmelk en wafels met banaan, appel, cranberries, maple syrup en chocolade wordt mijn stevig ontbijt. En het beste aan deze plek is toch vooral de huiskat, die komt gezellig bij mij op schoot zitten. Wanneer het eten komt vermoed ik dat ie meteen op mijn bord zou afgaan, maar niets is minder waar, ze blijft gewoon gezellig zitten. Ik ben al helemaal happy!

Terug in het hostel begin ik te schrijven over mijn vertrek en bogotá zodat jullie hier regelmatig een update krijgen, maar vooral ook omdat er zoveel gebeurt en het zijn vaak die kleine details die ik niet wil vergeten. Dus ik probeer een gewoonte te maken van regelmatig wat te schrijven wanneer alles nog vers in mijn geheugen zit.

Om 13u30 is onze kamer klaar, we installeren ons en nemen een welkome douche. Het water is warm! 😁 haha echt een verademing! Ohja, over het weer en waarom die warme douche zoo heerlijk is: Bogotá is koud, als in het weer is zoals een lente of herfstdag, als de zon schijnt is het aangenaam, met wolken ervoor is het frisjes en ‘s nachts koelt het echt nog heel erg af. Salento is het wat warmer dan in Bogotá, maar ook meer regen. Standaard regent het (bijna elke dag) in de namiddag/avond, ik laat me vertellen dat het hier 4x zoveel regent als in België 😉

Na ons op te frissen gaan we te voet naar El Occaso, een coffeefarm. Het is ongeveer een uurtje wandelen, één weg altijd volgen naar beneden 🙂 Hier wandelen zie je al hoe mooi en groen de omgeving is, helemaal blij! Eenmaal op de coffeefarm begint de rondleiding. Onze gids is vlot, gebruikt humor en zorgt dat je (deels) onthoudt wat er verteld wordt. Je kan niet anders dan je aandacht erbij houden, je wordt soms ook ondervraagt, dus punten scoren per land is hier belangrijk! Beginnen met uitleg over de grootste koffieproducenten in de wereld, 3 soorten koffie, welke ze in Colombia hebben, hoe ze koffieplanten planten, enz. Daarna gaan we koffiebonen plukken, ieder een mandje en de bonen die je plukt moeten volledig rood of volledig geel zijn, geen groen meer, wel.. ongeveer zo 🙂 We duwen één koffieboon uit de pel en even zo’n rauwe boon proeven (in je mond houden, niet inslikken). Tot mijn verbazing is die enorm zoet. Het is een fruit, dus er zit suiker in, dus een kop koffie heeft helemaal geen extra suiker nodig. 🙂

Het hele proces gaan we door: (wel/niet) wassen, (wel/niet) pellen, drogen en roosteren. Dat roosteren is belangrijk, goedkope koffie wordt altijd fully roasted, waarom? Omdat je zo alle smaak wegbrandt en dus de mindere smaak verdoezeld. Daarom altijd koffie kopen als medium roasted, dan ben je zeker van je goede bonen. De tour eindigen we uiteraard met een kopje koffie te drinken en het reclamepraatje om er dan ook koffie te kopen.

GOOD COFFEE DOESN’T NEED SUGAR AND BAD COFFEE DOESN’T DESERVE SUGAR. 

Met de Willy (een jeep) terug naar het centrale dorpsplein van Salento. We geraken aan de praat met Jonas en Jonas (Duitsland), ze volgden ook zonet de koffietour en slapen in hetzelfde hostel. We gaan samen iets eten en spelen het lokale spelletje tejo. Speluitleg: een hoop klei waar in het midden een ijzeren ring ligt. Op die ring liggen 4 papieren driehoekjes met buskruit in. Je gooit met een zware metalen kogel richting de ring (van een verre afstand!) Het doel: de driehoekjes tot ontploffing brengen, wat soms leidt tot enorm luide knallen en frustraties wanneer die dingen niet ontploffen, maar je er echt wel recht op gegooid hebt. Er is ook een puntentelling, maar daar deden we niet echt aan mee. Tejo gaat ook altijd hand in hand met een paar cervezas en aangezien het plots heel hard begint te regenen spenderen we hier de hele avond totdat de regen overgaat.

Terug naar het hostel wandelen en we spreken af om morgenvroeg (6u30) samen naar Valle de Cocora te gaan, waar je de hoogste waxpalmen ter wereld hebt.

Zo gezegd, zo gedaan. Om 6u30 is iedereen er, we hebben een lunchpakket van het hostel mee en vertrekken richting Valle de Cocora met een willy. Het is de eerste ochtend met een straal blauwe hemel, dus wij blij dat het niet van ‘s morgens al bewolkt is. Elsa (Frankrijk) en Joe (UK) zitten ook in de Willy en gaan met ons samen op tocht. Aangezien het wel zo hard geregend heeft worden rubberlaarzen aangeraden, die huren we nog snel ter plekke en dan zijn we vol goede moed vertrokken. Door de rivier, stijl omhoog, door grote modderpoelen (dankjewel voor de laarzen!) en klauteren over rotsen. Valle de Cocora is een easy hike, ook geschikt voor kinderen en ouderen.. Meer en meer trekken we in twijfel of dit wel de juiste route is, maar positivo’s als we zijn willen we dat dit de juiste route is, dus we blijven doorgaan met op tijd en stond een rustpauze.

Uiteindelijk komen we boven op 2800m (boven is wel relatief, want telkens we denken dat we de top bereikt hebben, gaat het nog verder omhoog). Het is ondertussen 10u en we eten onze lunch, die eigenlijk brunch is. Hier staat een richtingaanwijzer, valle de cocora wijst naar de route achter ons, nog steeds willen we te hard dat dit de juiste route is en aangezien de hike een rondje is, geloven we dat als we hier verder blijven wandelen we er uiteindelijk ook wel komen, we zijn de route in de omgekeerde volgorde aan het doen. Dat de route verder wandelen vanaf hier ook eerder plat of naar beneden gaat vinden we ook gewoon te aangenaam op dit moment. We blijven doorgaan, ondertussen gaat het ook toch weer omhoog (mijn conditie is toch wel beter dan de gemiddelde backpacker zo blijkt, dankbaar voor de vele uren yoga!) We komen eindelijk iemand tegen, een local die met pakezels onderweg is naar beneden. We vragen hem uiteindelijk of dit de weg naar valle de cocora is. Hij lacht en vertelt ons dat we op een trekking route van 3 à 4 dagen zitten en dat wij daar waarschijnlijk verloren lopen. Valle de Cocora is naar beneden, ook logisch: valle = vallei en dus niet op de berg 😅🤪 Na ongeveer 4,5 uur door te wandelen, besluiten we om rechtsomkeer te maken en de weg helemaal terug te wandelen. Het positieve blijven zien: 90% van de weg is nu naar beneden ipv omhoog en dat gaat inderdaad een heel stuk vlotter. Op 1,5 uur staan we weer beneden, zien de ingang van de Cocora vallei en gaan even de ingang in om te kijken. Geen idee hoe we dat gemist hebben! Aangezien de wolken ondertussen al laag hangen over de palmen gaan we niet naar binnen, maar trakteren we onszelf wel op een biertje met een stuk chocoladecake in het barretje tegenover de ingang. De sfeer zit nog steeds goed, we lachen en hebben eigenlijk wel echt een mooie hike gedaan door de cloud forest.

We nemen de willy terug naar Salento, terug naar het hostel en een heerlijke douche. Ik had hier 2 nachten geboekt op voorhand, wat betekent dat ik op dit moment terug zou moeten inpakken en morgenochtend uitchecken en verder reizen. Dat gaat me iets te snel, er is in en vanuit Salento zoveel te doen, dat gewoon ‘zijn’ er nog niet van gekomen is en ik boek een extra nacht. Uiteraard komt dit ook doordat je veel onderweg bent met andere reizigers en als zij slechts enkele weken of een maand hebben, dan is hun schema net iets voller en ‘belangrijker’ om te blijven volgen. Tegen de avond gaan we weer op stap, Marleen, Jonas, Jonas en ik, eerste stop: happy hour margaritas! 😁 (ja, mijn lever werkt hier opeens overuren, cervezas en cocktails gaan hier vlotjes naar binnen. Ik ga niet ontkennen dat met een beetje alcohol babbeltjes met vreemden doen net iets makkelijker gaat dan zonder. Dat leer ik nog wel in de komende maanden) Daarna op zoek naar food en komen terecht in La Taperia voor tapas, yummie! We nemen alles vegetarisch dat op de kaart staat alsjeblief. Ze kijken ons wat raar aan, maar oké. Beetje later snappen we waarom, de tafel staat overvol met eten en sowieso dat we dat niet allemaal op krijgen! We vragen een doggybag en zo hebben we meteen lunch voor de volgende dag. Nog enkele cervezas in de tuin van het hostel en dan is het afscheid nemen. Jonas en Jonas vliegen morgenvroeg naar het noorden de kust, Marleen gaat naar Cali en ik blijf in Salento.

De volgende ochtend start ik met naar het uitzichtpunt te gaan over Salento, niets speciaal. Wel moet ik nog steeds lachen om de vele en ietwat kitscherige kerstversiering die echt overal aanwezig is. Ontbijt bij Coco Bowls en daarna neem ik de willy naar Kasaguada. Hier leert Carlos ons alles over het regenwoud, super interessant! Over het verschil tussen de bossen in Europa (die wij gewoon zijn, de groep bestond uit allemaal europeanen), hoe de natuur zich natuurlijk altijd herstelt, over hoe wij als mensen alles proberen te fixen dat niet hoeft gefixt te worden. Doordat er geen seizoenen zijn, is het de cloud forest altijd hetzelfde, heb je bomen/struiken met bladeren die al wel 5 jaar aan die boom hangen en wordt deconstructie gezien als een zegen. Waarom? Bladeren of een boom die omvalt zorgt voor fungi op de grond, daardoor worden de seedbanks die in de aarde, soms jaren aanwezig zijn, geactiveerd en kan de natuurlijke plantengroei zich herstellen. Zo groeien altijd de ‘juiste’ planten op de plek waar ze thuishoren. Ze laten de natuur haar werk doen ipv continue te interfereren zoals we in Europa vaak doen om het bos staande te houden. Zo vertelt hij ook dat wanneer de Spanjaarden naar Zuid-Amerika kwamen ze niet wisten wat ze met de plaatselijke natuur moesten doen. Dus brachten ze mee wat ze wel kenden: koeien. Koeien hebben gras nodig, dus dat is wat ze in orde brachten, maar gras is overwoekerend en ‘vermoordt’ de grond dus eigenlijk. De waxpalmen van de Cocora vallei groeien normaal ook in de jungle en helemaal niet in een open grasveld. Zovele jaren geleden kapten ze jungle voor de koeien en plantten ze dus gras. Ze wisten met die palmen niet goed wat ze moesten doen, ze konden die niet echt gebruiken voor iets anders, dus lieten ze die maar staan. Het gras overwoekerde de volledige grond zodat er niets anders meer kan groeien en zo ontstond de Cocora vallei. Mooi! Maar een ecological disaster zoals Carlos het noemt. En nog steeds de moeite om het wel te gaan bezoeken 😊

Naast vele weetjes over de natuur en het regenwoud vertelt Carlos ook heel graag over Salento zelf. De reden om naar Salento te komen? Dat is niet de Cocora vallei, niet de coffee farms (Salento behoort officieel eigenlijk niet tot de koffieregio 🙃, maar de farms zijn dit begonnen doen voor de toeristen), enz. je komt naar Salento because of love. Het verhaal hierachter? Een hele tijd geleden kwam een Europeaan naar Colombia, werd verliefd op een Colombiaanse die in Salento woonde. Hij settelde hier en om centjes te verdienen startte hij een hostel voor backpackers. Hij kon geen Spaans (volgens Carlos nog steeds niet), dus maakte hij zijn website in het Engels. De Europeanen die geen Spaans kunnen (en dat zijn er veel) vonden enkel dit hostel omdat het in het Engels was en zo is toerisme in Salento begonnen, je komt er dus omwille van de liefde. Verhaal naar mijn hart!

Hij eindigde nog graag met zijn eigen verhaal te delen: na veel te reizen door Afrika, kwam hij terug in Colombia en wou hij iets teruggeven aan zijn land, zo ontstond het idee van Kasaguada, behoud en educatie over het regenwoud. Hij had 6 jaar nodig om het geld bijeen te krijgen om te beginnen waar wij nu van mogen genieten. Zijn main message: never give up on your dreams! Man naar mijn hart. ❤️

Tijdens de tour leer ik Clio (Duitsland) en Vé (Nederland) kennen en we gaan samen lunchen. Daarna neem ik de namiddag om te zijn. Een dutje, schrijven over Bogotá en Salento én een yogavideo opnemen 😉 Ik kom Nick weer tegen net voor hij vertrekt, neem nog afscheid en daarna ga ik op zoek naar avondeten. Overal op straat branden kaarsen en lantaarns met afbeeldingen van Maria, Jozef en Jezus. Het lijkt alsof heel Salento verzameld heeft op straat, want het is er een heel pak drukker dan normaal. Het is la noche de la belitas, oftewel nacht van de kaarsen: belangrijke dag in Colombia en hiermee wordt officieel de kerstperiode ingeluid. De daaropvolgende dag (8/12) is dan ook een nationale feestdag en iedereen heeft vrij tijdens la días de la belitas. 

Weer in het hostel maak ik mijn rugzak vertrekkens klaar, want de volgende ochtend vertrek ik weer om 6u30 voor poging 2 naar de Cocora valley, deze keer met Clio en Vé.

Goed op tijd aan het vertrekpunt van de willy’s, chanceke! want door de feestelijkheden vertrekken de willy’s vandaag niet vanaf het centrale plein, maar wel een paar straten verder. Voor vertrek nog snel een koffietje drinken en een snackje binnen spelen en zo rechtstaand op de achterkant van de Willy zijn we voor 6u30 zelfs vertrokken naar Valle de Cocora. Deze keer recht naar de ingang, waar alles nog gesloten is, we zijn hier als eersten en alleen. Al snel komt er iemand naar ons toe, we betalen de inkom en zijn vertrokken. Je kan het park in 2 richtingen doen, meteen naar de 2 viewpoints of eerst langs el bosque de palmas. We gaan eerst langs el bosque omdat we zo toch het hele park gedaan hebben en ook nog kunnen kiezen of we de extra hike doen of niet. Met toch wel wat fotostops tussendoor zijn we op 45 minuten al door het park heen, dit is dus effectief letterlijk een ‘easy walk in the park’ en heel goed doenbaar voor iedereen. We besluiten de lange hike ook te doen en wauw! Wat mooi! Het is soms wel wat zoeken, bordjes of wegwijzers enz. staan er niet, dus het is ook hier op goed gevoel. Voordeel is dat de hike vooral vlak is of naar beneden gaat. Sinds onze start is er een (straat?)hond ons gevolgd en doet de hele hike mee. We merken dat hij mankt en regelmatig een rustmoment zoekt, maar hij blijft ons volgen. Halverwege de hike moeten we een rivier een aantal keren oversteken via hangbruggetjes en daar is de hond echt geen fan van! Op een bepaald moment is het zelfs zo erg dat ie blijft janken en niet verder wil. Onze harten breken, want willen hem ook niet achterlaten, maar kunnen amper iets doen om hem toch vooruit te krijgen. Met wat extra kracht krijgen we hem uiteindelijk wel zover en volgt hij ons weer vrolijk verder. Oef 😅

Na een tweetal uur komen we ook de eersten tegenliggers tegen. Zij zijn de hike aan het doen in de omgekeerde richting, eerst intens bergop om daarna te genieten van de palmen. Wel.. ik zou zeggen: zorg dat je ‘s morgensvroeg met blauwe hemel bij de palmen bent en daarna de hike doet, naar beneden. De hike bergop doen om dan palmen in een wolkendeken te zien, naah.. 🙂 Wanneer wij ondertussen alweer beneden waren en de laatste kilometers door weiden wandelden, waren er nog steeds mensen die in deze richting vertrokken. 🤔 Omwille van de regen, was de hele hike wel modderig (minder dan de hike die ik 2 dagen geleden deed) dus velen die ons in de andere richting zagen komen hadden 2 vragen: ‘Is heel de weg zo modderig?’ en ‘Hoe lang is het nog tot aan de Cocora vallei?’ meestal was ons antwoord niet hetgene ze wouden horen, maar wel eerlijk.

Terug aan het beginpunt nemen we de willy weer naar Salento.
We lopen samen terug richting onze hostels en nemen afscheid, want van hier ga ik naar Cali !