CABO DE LA VELA ! 15-22/01/2023

foto’s worden later nog toegevoegd.

Helemaal naar het noorden van Colombia vandaag! Dat is eerst de bus langs de ‘snelweg’ tot in Rioacha (verder gaat de weg niet). In Rioacha neem je de auto naar Uribia. In Uribia neem je dan een 4×4 tot in Cabo de la Vela.

Zowel in Rioacha als in Uribia moet je wachten totdat de auto vol is vooraleer die vertrekt. In Rioacha heb ik geluk en ben ik de laatste persoon om de auto te vullen, dus kan ik meteen vertrekken. In Uribia moet ik even wachten, 30min om dan te kunnen verder rijden naar Cabo. In totaal doe ik er +/- 7uur over, wat heel snel is blijkbaar. Ik hoor van sommigen dat ze wel 3uur hebben gewacht in Uribia.. I am a lucky girl ? 💁‍♀️

De ritten zelf alleen al zijn de moeite waard, je ziet het hele landschap veranderen van groen begroeide bergen naar steeds meer dorre vlaktes. Dat laatste stuk met een 4×4 tot aan Cabo is ook echt nodig aangezien er geen wegen zijn en elke auto een beetje zijn eigen weg zoekt in het landschap (met putten, bulten, enz.) zo lijkt, want overal zijn er wel bandensporen in het zand en de chauffeur legt regelmatig uit waarom hij vandaag voor deze of de andere ‘weg’ kiest om te rijden.

Uiteindelijk kom ik toe bij Tawi Kite & Hostel, helemaal op het einde van ‘het dorpje’. Het dorpje is een zandweg met langs beide kanten huisjes, paar restaurantjes en enkele hostels.

Bij aankomst word ik nog net getrakteerd op een zalige sunset en leer meteen Julia en Jelmer (beide van Nederland) kennen. We gaan samen pizza eten in het dorpje – pizza vegetariana is hier de maaltijd met de meeste groenten. Koelkasten hebben ze hier niet, alles wat koel te bewaren is, is schaars en wordt 1x per week (of minder) vanuit Uribia geleverd. 

Julia en Jelmer vertellen alvast vol lof over deze plek en hoe zij hier al één en twee weken zijn en nog nachten hebben bijgeboekt. Ik laat het allemaal wat op mij af komen, maar ik voel me wel al helemaal op mijn plek. 

De volgende ochtend is het opstaan met de zonsopgang en daarna ontbijt. Het ontbijt is elke dag hetzelfde: arepa + scrambled eggs + fruit (de ene dag banaan, de andere dag watermeloen) na het ontbijt is het dan wachten. Wachten totdat de wind oppikt, want daarvoor ben ik ook hier: leren kitesurfen. Rond de middag zit de wind goed en heb ik mijn eerste les 😊 Mijn leraar is Rafael, zoals de meeste kitesurf instructors is hij indigenous, van de Wagu tribe. En hij ging in 2016 naar de Olympics voor Colombia in de discipline kitesurfen, nam deel aan verschillende kampioenschappen over de hele wereld en kiest nu voor een chill en rustig leventje, terug thuis, als kitesurfinstructor. En ik mag van hem les krijgen 😅 aiaiai nu moet ik het wel goed doen … 

Elke dag gaat zo ongeveer hetzelfde: opstaan (5u30 à 6u), sunrise kijken, yoga, ontbijt, wachten (lezen, yoga, babbeltjes, naar dorpje fruit/snacks kopen), kitesurfen tot sunset, douchen, drankjes en babbeltjes in de bar, avondeten en naar bed (21u30 à 22u).

Ohja, de douche is hier warm 😁 niet omdat ze het water verwarmen, wel omdat de waterton in de zon staat! Het is hier ook gewoon echt warm, in de zon zitten/wandelen/… is echt pokkeheet, bijna niet mogelijk. Het is dus steeds bewegen van schaduwplekje naar schaduwplekje. Tijdens het kitesurfen heb je ook geen wetsuit nodig, maar draag je sowieso wel een surf shirt met lange mouwen tegen het verbranden en veel sunblock op je gezicht 😉 Ondanks dat ik hier geen seconde in de volle zon zit, begin ik wel wat kleur te krijgen. Tegen de Belgische zomer heb ik dus hopelijk toch al een mooi getande huid 😄

Het is duidelijk dat elke leraar zijn eigen manier van lesgeven heeft. Verschillenden willen je gewoon zo snel mogelijk het water in en je doen ‘rijden’ en dan is het meer de tactiek van get you up on the board, pick up the wind and go! Rafael is eerder omgekeerd, techniek is belangrijk, ik sta dus niet na één dag al op mijn bord te chasen. Het gaat trager, maar wel juist en goed. Ik kan met een kleine kite (4 of 5) waterstarten en stukjes gaan, iets wat weinigen kunnen blijkbaar, omdat je telkens opzoek moet gaan naar de wind en je kite in beweging moet houden en het echt aanvoelen waar de wind zit. Na enkele dagen wel met een grotere kite (6 of 7), ga ik dan snel heel goed vooruit in het water, doordat de techniek goed zit en ik weet/voel wat ik doe. Dankjewel Rafael!

Enig nadeel: mijn houding is goed en elegant, niet zoals de meeste beginners laat ik mij vertellen én ik draag geen helm (want op mijn kleine hoofd passen die allemaal niet) waardoor de gevorderde kiters niet altijd doorhebben dat ik een beginner ben en ik kan dus nog niet altijd goed uit de weg gaan of stoppen. Daardoor werd het soms wel eens spannend, maar op een korte touch na, ben ik met niemand gecrasht 😊

Het leven zo kalm en met een zekere regelmaat en routine maakt alles hier heel aangenaam. Ik heb ook terug echt goesting in mijn dagelijks yogamoment, én ik herontdekt mijn reikipractice, mijn week hier eindig ik ook met een reikisessie te geven aan Jelmer en ik wil me weer verder verdiepen in reiki, opleiding voor level 2 en 3, die staan nu ook mijn planning (ergens, want plannen is iets vaag geworden). Heel deze week is het leven weer mooi en ik heb goesting in alles, in het leven. In traag leven, alles dag per dag, zonder prestatiedruk en het leven nemen zoals het komt en als ik daardoor volgens westerse normen minder succesvol ben, dan is dat zo. Ik ben gelukkig 😊

Wat nog de moeite is om te vertellen over deze plek: 

• Tawi Kite heeft echt de beste plek van het dorpje: vanaf Tawi kan je zowel de sublieme zonsopgang als de magnifieke zonsondergang kijken en vanaf dat de zon onder is heb je net zoals in het planetarium (weet je nog dat saaie bezoek dat je ooit deed in het middelbaar?) een 360° zicht over de nightsky full with stars. En een parchtig zicht op wat de Wagi ‘la camina de la vida’ noemen vertelt Rafael, oftewel de plek waar je naartoe gaat na je dood ❤️ Rafael laat me ook nog enkele plekken zien met prachtige sunsets. Elke plek heeft daar ook nog zijn eigen verhaal, vb.: el ojo de agua, de zoetwaterbron gevonden door Rafael zijn oma, maar ooit door een storm verwoest, dus enkel nog zout water, … Rafael vertelt ook zijn volledige eigen persoonlijke verhaal. Dat is ook echt het mooie aan de Colombianen, iedereen vertelt in alle eerlijkheid hun eigen verhaal, met telkens een glimlach, hoe ’triest’ het verhaal in onze westerse ogen soms ook kan klinken.
• hier is geen wifi. heerlijk 😊
• materialisme is hier niet gekend. De kamers hebben geen eigen stopcontacten, er is enkel een centraal punt in de bar van het hostel waar je tussen bepaalde uren al je elektronica kan opladen (afhankelijk van de zon beginnen de stopcontacten te werken, zonnepanelen 😊) Je gsm, laptop, whatever je wil opladen, het kan 24u of langer (eigen ervaring) in de bar liggen en niemand zal er mee gaan lopen. Het interesseert de mensen hier niet. Ja, ze hebben meestal wel een eigen smartphone, maar dat is het dan ook. Luxe is hier: slapen in een chinchirro in plaats van een gewone hangmat 😊
• Terwijl ik hier ben is er ook een groep van Senza Club aanwezig. Startende business van jonge ondernemer Juan-nog iets, maar iedereen noemt hem “Ueso” (geen idee hoe je het schrijft). Hij komt uit Bogotá en organiseert avontuurlijke reizen voor Colombianen in eigen land. Elke reis heeft een ander thema, deze keer is het dus kitesurfen, maar hij heeft ook reizen met yoga. We babbelen wat, wisselen contactgegevens uit en sowieso dat we elkaar nog horen voor latere samenwerkingen! Daarnaast word ik door Ueso, Juan-Nicolas, Manolo, Manuela en Francesca ook nog uitgenodigd in Bogotá, om het echte Bogotá te leren kennen, want ook zij zijn fier op hun stad en vinden het maar niets dat toeristen Bogotá vaak overslaan of maximum 2 nachten blijven. Dus naar Bogotá heb ik sowieso nog eens terug te gaan 😁 Hun letterlijke woorden: ‘You always have a home, a family in Bogotá.’ Vertelde ik al hoeveel ik hou van de Colombianen?! ❤️