AMAZONAS ! 15-20/12/2022

Hoeveel geluk ik heb bij mijn bussen, zoveel pech lijk ik te hebben bij het nemen van een vliegtuig. Voor zij die het zich nog herinneren: mijn beide vluchten van Brussel naar Bogotá hadden een uur vertraging en ook nu heeft mijn vlucht van Medellín naar Bogotá een uur vertraging… En in Bogotá had ik een 1,5uur voor mijn connectie naar Leticia en dat is de enige vlucht van de dag.. wel 😀 chanceke is het minder dan 30min vliegen van Medellín naar Bogotá en in de luchthaven hier is  de gate waar ik moet zijn, de eerste die je tegenkomt wanneer je de terminal voor domestic flights binnenwandelt. Handig! In Bogotá heb ik zelfs nog tijd om op het gemak langs de baños te gaan en een flesje water te halen én dan moet ik nog wachten om te boarden, deze vlucht heeft maar 30min vertraging 😉

>> side story: vertelde ik al dat ik mijn dopper verloor tijdens mijn eerste dagen in Bogotá? Eigenlijk niet verloren, ik vergat hem in de supermarkt waar we de simkaart kochten… dus sindsdien ga ik weer door het leven met plastieken waterflesjes ipv een hervulbare drinkbus. Ik heb hier al even gekeken naar een nieuwe (in de luchthavens, want tot nu nog niet echt een winkeltje tegengekomen waar ze dit verkopen), maar die zijn omgerekend rond de €40,- wetende dat ik nog heel wat andere doppers thuis heb liggen, vind ik dat op dit moment een wat onnodige uitgave.

Landen op Leticia en naar buiten wandelen, de mini luchthaven heeft hier geen slurf, dus het is met trap en over de tarmac wandelen te doen. Een drukkende warmte verwelkomt je… pfieuw, had ik dat even onderschat, ik voel me al beginnen zweten en heb mijn rugzak nog niet op mijn rug. Ik mocht mijn connectie dan uiteindelijk wel vlotjes gehaald hebben, voor de bagage is dat toch een beetje afwachten. Het duurt even en ik geraak aan de praat met een iets oudere man, van de UK (gaat enkel terug naar de UK wanneer zijn paspoort vernieuwd moet worden). Hij leeft vooral tussen Bogotá en Medellín, maar kwam nu nog eens naar Leticia, mensen opzoeken die hij een 20-tal jaar geleden had leren kennen. Hij vind het geweldig dat de jeugd (oa ik dus) dezer dagen zo algemeen meer avontuurlijk zijn en reizen naar waar hun hart hun leidt. Om dan eindelijk ook mijn zak over de band te zien rollen, check! Nog even langs het toeristen loket om de tourist tax te betalen en dan ben ik helemaal klaar.

Ik wandel naar buiten en zie het bordje met mijn naam al zwaaien. La Janguada Hostel & Tours komt me ophalen van de luchthaven. ‘It’s included’ dat krijg ik de komende dagen nog vaak te horen 😉 De man neemt mijn (zware) rugzak in zijn nek, de vrouw wijst me de weg naar de taxi. Er staat een lange rij en ze wijst me erop dat dat komt omdat er net 2 vliegtuigen tegelijk zijn toegekomen (doordat wij vertraging hadden) en er dus plotseling dubbel zoveel mensen tegelijk moeten vervoerd worden. (Spaans begrijpen gaat wel goed hoor) De eerstvolgende taxi wordt tegengehouden en ik mag erin stappen, heel de rij voorsteken. Ik voel me bijna wat schuldig… Vooral ook omdat er blijkbaar verschillende anderen zijn die deze taxidriver kennen en met hem willen meerijden, wanneer ie dan zegt dat het La Janguada is, vindt iedereen het oké dat ik eerst ga.. no idea what is happening, maar ik moet in elk geval niet in die vochtige hitte staan wachten 😀 De auto rammelt en valt half uit elkaar, maar ze rijden hier veel voorzichtiger dan ik tot nu hier in Colombia al heb meegemaakt. 

📍La Janguada, Leticia

Toegekomen in het hostel mag ik meteen inchecken en krijg een volledige uitleg over de tour die gepland staat. Alles volledig, enkel en alleen in het Spaans. Naast twee woorden Engels van mij is het hier dus volledig in het Spaans te doen, haha. ‘Again’ en mijn gezichtsuitdrukking zijn duidelijk genoeg om hen soms uitleg en vragen te laten herhalen, maar ook hier gaat dat verstaan nog wel redelijk vlotjes en zoek ik vooral naar woorden wanneer ik wil antwoorden. Ik antwoord dan ook heel vaak in zinnen van maximum 5 woorden waarna er van hen weer een hele stroom aan woorden terugkomt. Maar we begrijpen elkaar en ik ga mee met de tour ‘Javari’ 3 dagen en 2 nachten + mijn laatste dag ga ik naar Puerte Nariño, wat me werd aangeraden door Pieter (Pierre Sports) na het zien van mijn stories. Toch goed om zo regelmatig wat te delen. Heb jij tips & tricks? Die zijn zeker altijd welkom! 

De eigenaars van het hostel zijn één gezellige familie. Marta, de moeder en bazin, die alles voor het zeggen heeft. (Terwijl ik de uitleg over de tour kreeg, moest ik ook een stuk van de jelly achtige cake eten die ze gemaakt had, ik mocht zoveel eten als ik wou, it’s included). Ik ga na de babbel mee naar het dakterras voor een paar laarzen te passen, hiking shoes mag je hier thuis laten, ‘t zijn echt rubberenlaarzen dat je nodig hebt, laat ik me vertellen. Ik krijg m’n kamer, ik was al even vergeten dat ik hier een privé kamer had genomen, omgerekend was het maar €2,- extra, dus dat kon ik niet laten liggen en één nacht goed slapen, voor 2 misschien slapeloze nachten in de jungle lijkt me wel wat 😀 

Ik installeer me en ga naar de gemeenschappelijke ruimte om alles over Jardín neer te schrijven en ook over Leticia wil ik al beginnen schrijven. Ik ontmoet er Pierre (Frankrijk) en Chiara (Zuid-Afrika), we babbelen, hoofdzakelijk over reizen 😀 

Het is hier bij voorkeur cash betalen, de tour + overnachting + puerto nariño is samen meer dan $1.000.000 COP en daar loop ik ook niet zomaar mee over straat, dus nemen ze me mee op de scooter naar de bankautomaat. Ook hier is het verkeer chaos, maar de vriendelijkheid van de chauffeurs is echt een stuk groter dan in de steden waar ik al was. Nadat ik voldoende centjes had afgehaald neemt ze me nog mee op de scooter door Leticia voor een mini tour. Mijn eerste indruk: Leticia is zo’n gezellig uit de hand gelopen dorp eigenlijk. Terug in de hostel begin ik uit te zoeken wat ik meeneem op tour: t-shirts lange mouwen, lange broeken, koplamp, zonnecreme en muggenspray zijn het belangrijkste. check!

Terug in het hostel leer ik Nina (Frankrijk) kennen, zij spendeerde net een hele tijd temidden in de jungle bij een familie en leerde er alles over medicinale kruiden… Zou ik ook willen doen! Ik begin steeds meer te snappen waarom mensen meer dan een maand in Leticia doorbrengen. Mijn vliegtickets zijn ‘helaas’ al geboekt, dus zal ik een andere keer nog eens moeten terugkomen 😉

Dan is het tijd voor avondeten, handig: ga een restaurantje binnen, je vraagt ‘vegetariana’ en je hebt één optie. Perfect, die neem ik 😀 In het hostel leer ik Emilio (Spanje) kennen en samen met Chiara, zullen we met 3 de Javari tour doen. Het is een gezellig avondje en de vibes zitten goed! Belangrijk want de komende 3 dagen is het enkel wij 3.. Daarna lees ik nog wat (ik ben 3 verschillende boeken tegelijk aan het lezen :’D handige van die e-reader!) en val uiteindelijk in slaap.

De volgende ochtend zouden we om 8u vertrekken, maar dat is Colombian time 🙂 Jumbo (onze gids) loopt een paar keer over en weer, vertrekt, komt terug, vertrekt en komt terug. Ik laat het allemaal gebeuren en geniet van mijn ontbijt en een koffie.
Uiteindelijk zijn we weg om 9u, met de taxi naar ‘de haven’ dat is een rit van de volle 5min denk ik. Daarna het bootje op naar Isla Rosa (wat eigenlijk al Peru is) en daar stappen we in een ander bootje dat uiteindelijk het onze zal zijn voor de komende dagen. Zo gaan we de Javari river op, voor de komende 4 uur steeds dieper de Amazonas in.

We komen toe bij de indigenous tribe en eten hier onze lunch, zorgvuldig ingepakt in bananenbladeren door Marta. Rijst met groenten en bonen, heerlijk en meer heb ik duidelijk niet nodig. Na de lunch is het tijd voor een dutje in de hangmat, even zoeken naar een houding, maar ik slaap een heerlijk uurtje! Daarna gaan we met ons bootje weer verder de rivier op, op zoek naar een slaapplaats. Onze gids kijkt zorgvuldig naar de oever en op een bepaald moment maant hij de bestuurder aan om naar de oever van de rivier te varen. We stappen uit en nemen al ons materiaal mee. We wandelen wat dieper de jungle in en op een niet te dicht begroeide plek met toch enkele stevige bomen stoppen we. Dit wordt onze slaapplek. Jumbo verdwijnt in de jungle en komt terug met nog enkele (dunne) boomstammen en lianen. Zorgvuldig worden de boomstammen tussen de bomen in gebonden met de lianen, de hangmat wordt tussen de bomen gehangen, het mosquitonet wordt erover getrokken en een plastieken zeil wordt gespannen over de hangmatten, over de dwarse boomstammen. Twee stokken naast je hangmat voor je laarzen ‘s nachts over te zwieren, zodat er geen spinnen of schorpioenen kunnen inkruipen…

De hangmatten hangen net op tijd, want we krijgen onze eerste tropische regenbui. 30min rusten in de hangmatten dus. Daarna zoeken we weer de weg naar ons bootje en gaan we verder de rivier op. Op zoek naar roze dolfijnen! Helaas zonder succes, wel zien we enkele grijze dolfijnen zwierig opspringen en genieten daar ook van!

We gaan terug naar onze slaapplek, gelukkig weet Jumbo die terug te vinden want Emilio, Chiara en ik zien enkel eindeloze oevers van de rivier en veel jungle… Op onze plek maken we een vuur, met nat hout en dat gaat verbazend vlot. Mijn chiro-skills hebben er zeker wat mee te maken dat ik het vuur branden kan houden 😉 en het kaarsvet dat we gebruikten als ‘aanmaakblokje’ zal geen kwaad gekund hebben 😂
We hebben met 3 het vuur onder controle en Jumbo komt weer uit te bossen met enkele takken en bamboo-achtige stelen. Hij maakt hiermee een ‘gril’ boven ons vuurtje. De platanos worden op het vuur gelegd en voor Chiara en mij, beide vegetariërs, volgen groentebrochettes en voor Jumbo en Emilio een chorizoworst. Het duurt even voordat alles gaar en klaar is, maar wat een heerlijke maaltijd! Haha.

Na het avondmaal is het tijd voor de night hike, op zoek naar tarantulas. Eerlijk, ik ga het niet zo jammer vinden als we er geen tegenkomen. Dat was uiteraard wishful thinking. We zijn nog geen 5 minuten vertrokken of we komen de eerste spinnen al tegen in alle kleuren, maten en vormen. Ze zijn overal! Maar voorlopig nog geen harige tarantulas 😀 We komen ook schorpioenen tegen, een mega grote pad – echt, die sprong in 1x zeker 3 meter vooruit – enkele kleine kikkers in de meest verscheidene kleuren en dan ook een dier waar ik de naam niet meer van weet, maar wat een kruising tussen een rat en een eekhoorn lijkt. En een ‘zorro’, in Spanje is zorro spaans voor vos, maar hier bedoelden ze een ander dier dat ik me al niet meer herinner, het passeerde ons heel snel en eigenlijk heb ik het ook niet echt gezien. En dan kwamen uiteraard de tarantulas… bij de eerste die werd aangewezen deed ik toch heel snel een sprongetje weer achteruit. Bij de volgende kon ik de schoonheid van het dier wel zien, ook de tarantula komt in verschillende kleuren zo blijkt!, maar liefst toch gewoon op voldoende afstand 😀 

Na ongeveer 1,5uur rondzwerven door de jungle beslist Jumbo dat het tijd is om terug te keren. En opnieuw, wat zijn we blij dat Jumbo er is, want wij hebben letterlijk geen idee waar we zijn. Jumbo daarentegen vind adhv zijn markeringen heel makkelijk de weg terug naar onze slaapplek, wij zijn verwonderd dat we niet verloren liepen. Drinken nog wat water, kort babbeltje, veel muggenspray sprayen en net voor middernacht liggen we in onze hangmat, te slapen.

De volgende ochtend wanneer de zon opkomt, rond 6u00, zijn we wakker. Wordt er weer een vuurtje gemaakt en hebben we ontbijt. Een grote kom iets granola/cornflakes achtig geweekt in melk met banaan, papaya en een koffie.

Na het ontbijt de rivier op en we gaan piranha’s vissen, geen fancy vislijnen. Een tak, visdraad, een haakje en als aas wordt een stukje andere vis gebruikt. Zo vullen we enkele uren met wat te dobberen op het water en telkens wanneer we beet hebben een kreetje te uiten. Hahah, ik vang enkele piranha’s en een paar kleine visjes die uiteindelijk dienen als aas om piranha’s te vangen. Het zit ‘m vooral in de techniek hoe je je lijn binnenhaalt of je een vis vangt of dat de vis een gratis maaltijd heeft gekregen.

Na het vissen varen we weer naar de indigenous tribe voor de lunch en ook vandaag weer gevolgd door een dutje in de hangmat. Op het moment dat we weer willen vertrekken trekt er weer een tropische regenbui over, dus blijven we nog even droog zitten en kijken hoe de kids hun potje voetbal ongestoord voortzetten in de gietende regen.

De regen passeert en we gaan weer op zoek naar roze dolfijnen, deze keer met succes! De roze dolfijn is een heel stuk groter dan de grijze dolfijn en ze springen niet echt boven het water uit, ze laten zich wel graag zien. Maar eerlijk? Geef mij toch maar de grijze dolfijn, die roze dolfijnen lijken in mijn ogen grote dolfijnen zonder vel, alsof iemand hen gevild heeft en ziet er eigenlijk wat vies uit, hahaha. Achja, de Amazone is blijkbaar de enige plek met roze dolfijnen, of dat versta ik toch, alles is hier volledig Spaans, dus ik heb maar de helft mee 😉

Na de dolfijnen is het tijd voor een plons in de rivier en blijven we op de oevers kijken naar de zonsondergang (en houden een mini fotoshoot 😉 )

Hierna is het alweer tijd voor het avondeten, op het menu: de piranha’s die we eerder die dag gevangen hebben. Voor Chiara en mij zijn er bonen in een very gravy saus in de plaats 😉

Na het avondeten (waar altijd uitgebreid de tijd voor wordt genomen) gaan we naar ons bootje en op zoek naar Kaaimannen deze keer! Zonder lichten in de donker over de rivier, één zaklamp die op zoek gaat naar de ogen van de kaaiman is het enige licht dat af en toe aangaat. Iedereen is zo geconcentreerd op de oevers van de rivier aan het kijken dat je bijna vergeet omhoog te kijken. Wat een prachtige sterrenhemel ! Wauw ! 😯

Voor Chiara en mij is het vooral sterrenkijken totdat Jumbo plots uit de boot in een bosje op de oever springt en terugkomt met een kaaiman in zijn handen. We houden hem allemaal even vast en laten het dier daarna weer gaan. We varen verder en na een tijdje gaat Jumbo op zijn buik liggen vooraan de boot, steekt zijn hand in het water en komt weer boven met 2 kaaimannen in zijn hand. Straf!

We varen zo nog even door totdat we plots weer aanmeren en Jumbo ons vertelt dat hier onze slaapplek is, ooh.. we vielen alledrie helemaal uit de lucht, we hadden geen idee waar we waren. Compleet 100% vertrouwen in onze gids! Het is ongeveer 22uur en tijd om weer in onze hangmat te kruipen. Ik moet zeggen: ik slaap daar heel goed in! En nee, je hoeft niet enkel op je rug te liggen, ik lig ook in een hangmat op mijn zij, op een bolletje 🙂

Onze laatste ochtend, +/-6u00 hetzelfde ontbijt als gisteren, om daarna de hangmatten weer op te ruimen en alles in de boot te laden. We vertrekken en je ziet geen enkel spoor meer dat hier net twee nachten, vier mensen hun kleine nederzetting hadden. Toch straf! Alsof we er nooit geweest zijn. We namen de boot naar Isla de Andes, een eiland dat een natuurreservaat is op zichzelf. En midden op het eiland bevindt zich een opvang voor gekwetste en zieke dieren. De dieren in het centrum lopen vrij rond, geen kooien of hokken. Omdat het niet de bedoeling is dat de dieren gewoon worden aan mensen en de verzorging die ze krijgen. De dieren kunnen dus zelf, wanneer zij zich beter voelen gewoon weer vertrekken. Is een dier op zichzelf niet vertrokken na 15 dagen? Dan wordt het dier weer verder weg in de natuur geplaatst. Dé bezienswaardigheid: aapjes in all vormen en soorten. Of voor hen waren wij de tofste attractie, mensen om op te springen, aan te hangen en te gebruiken als chillplek. Per dag mogen hier max 10 toeristen komen, gespreid over de dag. Fijn dat daar quota op staan!

Na een uitgebreide rondleiding gingen we een laatste keer naar de indigenous en … keken het laatste stuk van de wereldbeker voetbal Argentinië – Frankrijk. Boys will be boys waarschijnlijk, want alle mannen en jongens waren verzameld rond het ene televisiescherm dat ze hadden en heel aandachtig (en heel duidelijk in favor of Argentinië) werd de match gekeken. Jumbo en Emilio zetten zich er maar al te graag bij 🙂

Nadat de strafschoppen genomen waren en Argentinië gewonnen had, was het tijd voor de lunch! Geen dutje vandaag, de voetbalmatch zorgde dat we onze lunch later hadden dan normaal… Maar wel terug 4 uur in het bootje richting Leticia. Tijdens onze trip zagen we het van ver al aankomen: een tropische regenbui. Op dat bootje was dat toch wel een beleving! Maar ook nu 20 à 30min later was het weer voorbij en was er weer die vochtige en drukkende warmte.

Aangekomen in ‘de haven’ van Leticia stapten we weer in een taxi tot aan het hostel. Ik kreeg weer dezelfde privé kamer als die ik eerder had, included in the price! Oh fijn! Een koude, maar heerlijke douche en een avonddiner onder ons 3, Chiara, Emilio en ik sloot de hele tour af. Ook fijn dat na amper drie dagen de gesprekken ook gaan over ieders dromen en angsten, over de dingen die er toe doen in het leven. Heel warm!

De volgende ochtend vroeg neem ik de boot, deze keer naar Puerto Nariño, tripje van 2 à 3 uur. Daar aangekomen wacht ik op mijn plaatselijke gids Ricardo en vervoeg ik Pierre (Frankrijk) en Alina (Azerbeidzjan). We gaan met een bootje naar Isla de Cacao, op zoek naar sloths. Tijdens het wandelen krijgen we heel wat uitleg over het eiland en de fauna & flora. Over hoe het eiland op dit moment eigenlijk onder water zou moeten staan (de ‘huizen’ zijn allemaal paalwoningen) maar door climate change, staat het eiland nog maar een paar maand onderwater in plaats van minstens een half jaar… en dat veranderd ook veel aan de begroeiing en wat ze kunnen telen op het eiland, met ook heel wat mislukte oogsten of veel kleinere oogsten, wat dan weer impact heeft op hun economische toestand en er veel meer armoede is. Om maar te zeggen dat climate change niet enkel om het opwarmen van de aarde gaat, maar hoe het ook armoede (en daarbij meer geweld) in de hand werkt.

Veel uitleg deze keer ook over de meer spirituele gebruiken van de natuur. Ricardo geeft veel uitleg over hoe zijn stam het leven ziet en hoe zij samenleven met de natuur. Onder andere heel veel over hoe de natuur zo verbonden is met het vrouwelijke en alle rituelen die vrouwen doen rond volle maan of nieuwe in de natuur, met gebruik van bepaalde bomen / planten / vruchten enz. super interessant, i love it ! 😀

We vinden de sloths en ja, fijn om te zoeken en te spotten (wat echt moeilijk is!) maar voor mij zijn die verhalen toch wel de echte meerwaarde … We doen nog een wandeling over de rest van het eiland en krijgen het verhaal te horen van Victoria en hoe de lotus bloem hier Victoria Amazonica wordt genoemd. Het verhaal over hoe het dorp verdween in de rivier door erosie en hoe er nu twee nieuwe dorpjes zijn, omwille van dat er sommigen bij de rivier wouden blijven (met kans opnieuw te verdwijnen) en sommigen net wat meer landinwaarts verhuisden. Het dorpje aan de rivier kunnen we niet naartoe, dus wandelen we naar het andere dorp. Dat dorpje is één ‘straat’ en bestaat uit +/-200 mensen als ik me goed herinner. Die ene lange straat was in de tijd van Escobar de landingsbaan voor zijn vliegtuigen als tussenstop voor import en export van the stuff. Nu wandelen er kippen rond en spelen er kinderen met een grote glimlach. Een hele andere vibe en wat raar om in te beelden hoe dit eiland ooit een crimineel eiland was.

Na Isla de Cacao gaan we terug naar Puerto Nariño voor lunch. Menu del día voor iedereen, veel én lekker 🙂 Daarna gaan Pierre en Alina terug naar Leticia en Ricardo en ik gaan weer op stap. We gaan weer op zoek naar roze dolfijnen en stoppen nog op verschillende eilandjes (waar ik steeds heel veel uitleg krijg over de natuur en de rituele gebruiken) en meren in de Amazone rivier om uiteindelijk te zwemmen in de amazone rivier, het water is aangenaam warm! 😉 We zien dat er regen aankomt, dus kruipen terug in de boot en varen terug naar Puerto Nariño. Ondertussen worden we stevig natgeregend door de tropische regenbui en ben ik echt blij dat ik zo’n simpele festivalponcho meeheb die mij grotendeels drooghoudt 🙂

In Puerto Nariño aangekomen krijg ik mijn privé kamer in een hostel en neem ik een koude douche. We gaan voor avondeten, dat voor mij bestaat uit rijst, bonen, plátano en groentjes (zoals al mijn maaltijden in de amazonas) Daarna gaan we Tchutchuasa drinken, het lokale gestookte drankje. Ze leggen het uit dat het is zoals aguardiente, maar minder straf.. gelukkig is het minder straf én smaakt het ook helemaal niet zoals aguardiente! Om dan te eindigen in één van de lokale barretjes op de dansvloer. Ik voel mij echt opeens terug op de ‘fuif’ op het einde van het tweede jaar in Virgo (mijn middelbare school in Vilvoorde, eerste twee jaar waren Virgo met iedereen samen en daarna werd je gesplitst voor de laatste 4 jaar naar het college, kito of OLVI) Zaaltje in de bar waar ballonnen en serpentinnes omhoog hangen. Tafeltjes en stoelen aan de kant en in het midden de dansvloer. Je gaat dan ook echt zitten/staan aan de kant en wanneer er een nieuw liedje begint, ga je naar de dansvloer met je partner om salsa, bachata, merengue, … te dansen. Na elk lied / elke dans, ga je weer naar je tafeltje en wacht je op het volgende lied om weer te dansen. Hahaha, ik heb me wel geamuseerd.

Uiteindelijk ga ik weer naar mijn hostel voor mijn nachtrust en de volgende ochtend is het nog wat ronddwalen door Puerto Nariño en neem ik de boot om 7u terug naar Leticia. Deze keer in plaats van stralende zon is het de hele ochtend aan het regenen. Ik zie het als de Amazone weent mee dat ik weer vertrek vandaag 😉

Aangekomen in Leticia met de boot zoek ik me een tuktuk zoals Ricardo me had gezegd en ik ben terug bij La Janguada. Ik kleed me om en maak mijn backpack klaar voor vlucht terug naar Medellín. Nog een laatste lunch en dan is het tijd om te vertrekken. Maar de taxi komt niet, Marta belt, maar we krijgen te horen dat het druk is en er momenteel geen taxis beschikbaar zijn. Ze stuurt één van de volunteers op pad om een tuktuk te gaan zoeken, na een kwartier komt ie terug om te zeggen dat er ook geen tuktuks beschikbaar zijn. Hahah, moet ik toch blijven in de Amazonas denk ik nu? Uiteindelijk is er toch een taxi, en is het ondertussen 14u22. Mijn vlucht is om 15u11, let’s see how that goes. 

We komen toe op de luchthaven om 14u28 😀 De check-in hal is helemaal leeg, geen andere passagiers, geen schermpjes met luchtvaartmaatschappijen op. Gelukkig komt mijn taxi-chauffeur mee naar binnen en draagt die mijn backpack. Hij doet een babbeltje met de enkele mensen die nog achter een check-in balie staan. Mijn bagage wordt ingecheckt en ik krijg mijn vliegtickets. (Ik denk dat het heel goed was dat ik me op voorhand online had ingecheckt, dat uur proberen met superslechte internetverbinding was dan toch geen waste of time). Ik wandel richting security, waar ze naast je handbagage ook je paspoort checken op stempel van Colombia (je zou kunnen landen in Tabatinga (Brazilië), wandelen naar Leticia en dan ‘illegaal’ in Colombia zijn, hier is dus het moment dat je toch gestempeld wordt en je 90 dagen toeristentijd beginnen). 

Na de security onderweg naar de gate, die letterlijk 5meter van de security is, handig! Want hoewel alles wat ik net beschreef amper 5 minuten duurde, begint het boarden net wanneer ik aankom, kleiner vliegtuig, weinig passagiers, dus dat gaat snel. Boarding is completed en om 15u11, stipt, stijgen we op! En ik zit mee op het vliegtuig, check! Ik hoop enkel mijn bagage ook, dat zal ik ontdekken in Medellín 😉

In het vliegtuig lees ik het boek ‘Als je iemand verliest die je niet kan verliezen’ van Ish Ait Hamou. Ik lees het in één keer helemaal uit. Een aanrader! Het laatste halfuurtje staar ik dan eigenlijk wat naar buiten totdat de persoon die ook op mijn rij zit, een babbeltje wil doen. De standaard vragen, ‘van waar ben je’, ‘hoe heet je’, enz. het typische small talk babbeltje. Ik kom te weten dat hij van Cali is, maar verhuisd naar Puerto Nariño. Hij is kunstenaar en geeft schilderlessen aan kinderen. La Pulpa Artista is zijn artiestennaam, kan je opzoeken op instagram als je wil 😉 We landen in Bogotá en gaan elk onze eigen weg op de luchthaven op zoek naar de gate voor onze connecting flight. Ik zoek wat voor avondeten en heb anderhalf hier uur tijd, dus ik maak er gebruik van om de financiën van Atelier PUUUR te beginnen doen om het financiële jaar op tijd en volledig te kunnen afsluiten tegen 31 december 🙂 

La Pulpa Artista (ik ben zijn echte naam vergeten :o) komt plotseling weer naast me zitten en we babbelen nog wat verder. Totdat hij vertelt dat hij een collectie heeft van 20 mini portretten en ik hier eentje uit mag kiezen. Wauw! Ik ben wat overdonderd en ga traag door alle kunstwerkjes, ze zijn allemaal supermooi en elk is ook echt anders. Ik ga af op mijn eerste gevoel en kies een portret van een meisje. Hij vertelt me dat dit één van zijn leerlingen is: Teresa. Ik vraag hem of ik hem iets kan geven, maar hij antwoord: ‘dat we elkaar hebben ontmoet is het geschenk dat ik heb gekregen en dat is voldoende.’ En met die woorden verdwijnt hij weer in de massa in de luchthaven op zoek naar zijn gate. Wauw, ik moet nog even laten binnenkomen wat er net gebeurde, maar ik ben oprecht heel gelukkig dat ik zo’n prachtige mensen ontmoet en dat dit allemaal voor mij gebeurd.

Daar zit ik dan, in de luchthaven van Bogotá, een kunstwerk in mijn handen, mijn mond open en tranen in mijn ogen. Thank you Colombia!

Niet veel later is het tijd voor mij om te boarden en 30min later landen we weer in Medellín.